‘Zeg….wat dóé jij eigenlijk?’

Zo begint hij het gesprek nadat we elkaar in een gezelschap tegen het lijf lopen.
‘Iets met uitvaarten, en zo’? Geïnteresseerd maakt hij contact en wacht af.
En ik vertel mijn verhaal. Hoe ik in mijn praktijk mensen ontvang die het leven op hun tenen hebben liggen en het gevoel hebben niet meer of minder snel vooruit te kunnen.
En ja, dat heeft veelal met verlies te maken. En dan denken we vaak aan een verlies van een dierbaar persoon maar er is zoveel verlies;
een baan (bv reorganisatie), een bedrijf (bv faillissement), gezondheid, toekomstverwachting (bv scheiding), van het werkbare leven (bv pensionering), van een gelijke partner (bv door ziekte van partner), van een droom of grote wens.
‘Eigenlijk allemaal verlies van toekomstverwachting’, vat hij het in het kort samen.
‘Ja, zo kun je het wel stellen’, zeg ik. ‘ ‘Er is niet altijd ruimte voor verlies, verdriet en dat maakt dat mensen zich wanhopig en eenzaam kunnen voelen. Het kan ook verwarrend, vermoeiend zijn en mensen gaan het dan uit de weg. Rouwen is echter erg belangrijk en daar mag tijd voor genomen worden.  En ik ‘loop’ dan een eindje met de ander mee. Om ruimte en tijd te geven aan dat wat er niet meer is. Waardoor er ook ruimte komt voor het opnieuw inhoud, zin, betekenis geven aan het leven mét het gemis’.

Er is herkenning in de ogen van de ander en hij vertelt zijn verhaal.
Hoe hij, met zijn broers, een groot familiebedrijf voortzette. Een familiebedrijf, ooit opgericht door zijn overgrootvader, en al enkele generaties succesvol.
Een familiebedrijf dat het moeilijker en moeilijker kreeg om zich staande te houden. Hoe dit bedrijf uiteindelijk ten onder ging en wat dat voor hen betekende. Hoe ieder van hen hier op zijn eigen manier mee omging. De ene door meteen in een andere baan verder te gaan en eigenlijk alleen maar ‘hard werkt’. De andere door zich geen raad te weten en nu nog steeds zoekende is. Hoe hij zelf maanden thuis zat en niet meer wist wat te doen. Hoe hij verlangde naar …. en niet durfde en uiteindelijk een hulpvraag stelde aan coach. En na een paar mooie, emotionele en verhelderende gesprekken de sprong waagde en ging voor zijn verlangen en hoe hij helemaal in zijn element is nu hij, wederom, met zijn passie aan de slag is. Maar dan héél anders dan voorheen.
Ik vraag hem hoe wat dit betekende voor zijn familie waar het bedrijf de afgelopen decennia toch een hele grote rol heeft gespeeld, wat het betekende voor (de relatie met)zijn broers en voor (de relatie met) zijn vader.
Dan is hij even stil en hij gaat uit contact.
‘Dat’, zegt hij als er weer verbinding is, ‘dat heeft even niet lekker gelopen.
Mijn broers, altijd mijn beste maten met wie ik kon lezen en schrijven, 
dreven langzaam van me weg. Waar al die tijd alles bespreekbaar gemaakt kon worden bleef het nu stil. We hadden een goed contact samen, waren een team. En dat was, door deze beslissing, weg. We waren elkaar kwijt.
Mijn vader had hoop en verwachtingen en die maakten we niet waar. Dat heeft hij ons mogelijk kwalijk genomen. Onze relatie heeft enige tijd onder spanning gestaan en dat vond ik verschrikkelijk’.
En hij vertelt hoe deze relatie weer langzaam herstellende is en, zonder de gemeenschappelijkheid van het bedrijf, een hele andere invulling zal krijgen.
Er komt weer balans. Een hele andere balans dan voorheen. Balans.

Wat bijzonder toch elke keer weer.
Wat een verlieservaring kan brengen als het verlies, en alles wat daarbij hoort, er mag zijn. In alle Kwetsbaarheid, Gemis en met Kracht, Moed en Lef.
Een nieuw houvast, een andere betekenis, een leven waar het verlies en gemis in wordt verweven.
Een nieuwe balans

Mooie mensen