‘…dat heb ik nou weer, dat heb ik nou altijd, ik dacht ‘wanneer wordt het nou eens rustig’, zat ik net lekker in mijn vel, nou gaat het al weer fout, ik doen het noooooit goed, ik zal het nooooooit leren..’.
‘Het gaat er niet om hoe vaak je valt; het gaat erom dat je telkens weer opstaat’. Zo hebben we het fietsen toch ook geleerd?!
En de methodiek van toen is echt niet anders geworden maar hoe deden we dat toch als kind?
We hadden vertrouwen in ons zelf, we wisten nog niets van ‘falen’,
we verlangden er naar om te fietsen zoals de ‘grote kinderen’ dat ook deden. Het kwam niet ons op om te denken dat het ons niet zou lukken.
En áls we dat al huilend op moeders schoot wél soms dachten, gingen we vervolgens 5 minuten later wéér de straat op om te oefenen.
Dat is veerkracht; het vermogen om telkens opnieuw te beginnen.
Fiets ze vandaag. Mooie mensen