Vakantie!!
‘En…ga je nog weg?’ Het wordt me te pas en te onpas gevraagd.
‘Nee, ik ga niet weg. Ik kan me heel goed thuis amuseren met lezen, hangen, tv-kijken, onze pup Noor vervelen en Noor die mij verveelt (en met mijn zonen soms idem). Een terrasje…’.
Een paar dagen naar zee en dat is het dan.
Bovendien ben ik in het voorjaar 12 dagen in het buitenland geweest.
Prima zo. Voor de portemonnee maar ook zeker, en in de eerste plaats, voor mezelf.
Ik heb namelijk heimwee. Ik beschrijf mezelf wel eens als ‘een huismus met heimwee’.
Vroeger probeerde ik het elke keer weer, en mijn ouders ook. En 9 van de 10 keren mochten ze me halverwege een logeerpartij komen halen. Huilen, missen, NAAR HUIS. Ik wilde NAAR HUIS.
En een enkele keer zelfs al nog vóór het logeren was begonnen.
Ik herinner me een situatie waarin mijn ouders en broer een weekend weg gingen met de fanfare.
De twee oudste zussen bleven thuis en de ‘kleinen en ik’ werden ondergebracht bij familie.
Twee bij de ene tante/oom en twee bij de andere tante/oom.
Mijn oudere zussen verheugden en verkneukelden zich op een weekend alleen. Samen kokkerellen.
Doen wat ze wilden (klinkt ondeugend maar dat waren ze niet hoor).
En waar onze ouders ons vieren wegbrachten naar ons tijdelijk onderkomen, waren we een uur later weer terug, de auto nog even vol met kinderen als toen ze vertrokken. Heimwee.
Mijn zussen hadden dus, ipv een weekend helemaal voor zichzelf, een weekend waarin gezorgd moest worden voor de 4 jongsten. BALEN.
Waarom dit zo in me opplopt?
Omdat ik mijn heimwee van toen met regelmaat in een training benoem.
Het heeft namelijk alles te maken met veranderingen, ervaren wat ik in-met-na deze veranderingen belangrijk vind, keuzes maken en mezelf opnieuw uitvinden.
Ik wil namelijk óók wat van de wereld zien. Dus gá ik wat van de wereld zien.
Waar ik me vroeger enorm liet leiden door mijn gevoel en meteen naar huis wilde als dat opplopte (want dat was naar, pijnlijk en moest meteen weg) heb ik zo geleerd om dat gevoel te verduren.
En dat het daarna minder scherp wordt en verdwijnt.
Elke keer weer vraag ik me, als ik vervanhuis ben beland, de eerste uren af
‘Waarom ik ook al weer met vakantie wilde’, ‘Wat ik hier dacht te komen doen’ en mijn hele lijf resoneert op gemis.
In tegenstelling tot het kleine meisje maak ik nu de keuze om dit gevoel er te laten zijn en tegelijkertijd bij mezelf te blijven in mijn wens om wat van de wereld te zien.
Ik geef het gevoel aandacht (ik sluit het in) en dan zakt het weg.
En met alle veranderingen is het precies zo, persoonlijk of professioneel, individueel of in een team.
Er komen momenten dat je je realiseert dat de dingen, zoals je die altijd gedaan hebt, niet meer werken / niet meer het effect hebben dat je graag wilt. Omdat jijzelf verandert, de omgeving verandert, de wereld verandert. En dan mag je jezelf opnieuw gaan uitvinden.
Wie ben jij in die veranderingen? Hoe verhoudt je je tot die veranderingen? Wat vind jij belangrijk?
En dan heb je de keuze;
– om je te laten leiden door spanning, angst en zorgen en te blijven doen wat je altijd deed,
– of de spanning, angst en zorgen te verduren en te gaan voor dat wat jij graag wilt, jouw verlangen.
Ik sluit een compromis met mezelf én de heimwee;
Ik gá wel wat van de wereld zien, alleen zijn het geen 3-4 weken aaneenstuk.
Ik verduur de heimwee/het gemis en weet dat het, juist door het er te laten zijn, zal verdwijnen.
Ik zeg VAKANTIE!!!!
Mooie mensen