Een stevige pas heeft ze; de dame die naast me loopt op weg naar mijn praktijkruimte. Ze bereikt de ruimte eerder dan ik en neemt plaats op een van de stoelen. Het geeft me een indruk van hoe ze beweegt in haar leven.
Ze vertelt hoe het met haar is, verbaal sterk, snel met de woorden, op het randje van de stoel. Een grapje tussendoor, een lach op haar gezicht en ik laat haar even zodat ze op haar manier kennis kan maken met deze situatie.
En zo doet ze dat dus.
Op mijn moment trek ik het gesprek langzaam naar me toe; stel vragen, plaats een opmerking en langzaam zie ik hoe ze de touwtjes kwijt raakt. Hoor ik de stiltes vallen, zie ik haar ogen afdwalen, wordt haar brede lach iets smaller en af en toe ontbreekt het haar aan antwoorden.
En dan vallen de stiltes; de voor haar ongemakkelijke stiltes.
Waar de ademhaling oppervlakkig wordt en de brokken in de keel worden weggeslikt. Daar waar de fundering ontbreekt.
De Stilte
Ga je mee de stilte in
de stilte en de leegte
Ga je mee de stilte in
de stilte zonder woorden
daar waar ook de bodem ontbreekt
niets om je vast te klampen
Ga je mee de stilte in
naar onmacht en ontreddering?
Die stilte..
Daar waar, hoe je ook zoekt
en grijpt
alleen maar leegte is
Die stilte…
waar al het andere nauwelijks
lijkt te bestaan
Ga je mee?
Zwijgen, wachten en alles
wat je niet zeggen kunt, achter laten
Gaan
de stilte in…
En als je dan weg bent
kom je dan weer terug?
Jacqueline Huijs juni 2017