Schaamte

Zodra we onze schaamtegevoelens uitspreken beginnen ze te verschrompelen (Brenee Brown).
‘..en in die eerste jaren was het eengroterozewolk van verliefdheid en zag ik veel dingen niet/anders. Achter die wolk werd ik me er van bewust hoe ver ik bij mezelf was weggegleden. Als hij zei ‘spring’ dan sprong ik en zorgde er voor dat ook mijn kinderen sprongen. Hoog en tegelijk, want dan zou hij tevreden zijn. De ene keer was ik ‘zijn alles’ en nog geen 2 minuten later de ‘onnozelheid zelf’. Mijn wereld beperkte zich tot zijn ogen; daar las ik wat ik te doen had, die stuurde me aan. En ik wist dat mijn omgeving alles zag en niet begreep hoe ik dit allemaal toe kon laten voor mij en mijn kinderen. En ik was te bang om dit te stoppen. Te bang….waarvoor? Geen idee.
Ik schaamde me teveel om dit met hen te bespreken. En door die schaamte trok ik me terug en sloot me voor hen af.
Na een aantal jaren was er één heel specifiek moment waarop ik me bewust werd dat ik mezelf helemaal kwijt was en dat was het keerpunt. IK wist dat het allemaal ZELF in de hand had en heb steun gezocht. Bij professionals in eerste instantie; waar ik mijn schaamte heel behoedzaam woorden gaf. Waar ik, zonder die emotie, steeds helderder en scherper kreeg wat maakte dat IK deed wat IK deed. En hoe ik verlangde naar mijn eigen IK, terug naar wie IK was. Daarna was het voor mij veilig om ook mijn directe omgeving te betrekken bij dit proces. En ik hervond mijn kracht en kon keuzes maken; MIJN keuzes.
Ja, als ‘schaamte woorden krijgt verliest het kracht’.
Mooie mensen