Zo ben ik jarenlang degene die afscheid neemt van vertrekkende collega’s en in een mumvantijd is het omgekeerd;
IK ben de vertrekkende collega.
Hoe bizar is dat als je ‘nog gewoon de rit naar je werk maakt (voor de laatste keer), je auto parkeert, naar binnen gaat en de trap oploopt (voor de laatste keer). Je nog gewoon je computer start en het aantal mails al minder ziet worden. Collega’s die een hand komen geven en vragen ‘Goh, hoe is dat nu eigenlijk?’
En ik? Ik heb geen idee, ik heb werkelijk geen idee hoe het is.
Bij de ene hang ik snikkend in de armen en bij de andere kan ik ‘vrij aardig in gesprek blijven’, bij de ene hand en kus schiet ik helemaal vol en bij de andere ‘kan ik helder blijven kijken’.
Zo is het dus ongeveer; zo wisselend. Met angst en zorgen en ook (vooral ook) verlangen en vertrouwen in de nieuwe stap.
Mijn eigen bedrijf; de volle focus op mijn eigen bedrijf.
En daar gaan jullie écht meer van horen, zien en ervaren.
Maar nu eerst mijn verlies voelen en aannemen. Want het is meer dan alleen maar verlies van werk. Ook van dierbare contacten met collega’s. En van een relatief vaste indeling van de week.
Ook van zekerheid, vanzelfsprekendheid, gevoel van veiligheid.
Ik kan het allemaal zo goed snappen maar mijn gevoel is het er nog niet helemaal mee eens. En dat heeft aandacht nodig.
Aandacht ook om een succesvolle volgende stap te zetten.
Mooie mensen.