Soms weet je ineens dat het leven ‘nooit meer wordt zoals het was’. Zomaar een zin die op het t.v.scherm verschijnt terwijl ik deze tekst schrijf. In gesprekken die ik met cliënten heb is dit vaak onderwerp van gesprek. Verlies.
In de afgelopen week heb ik mooie gesprekken gevoerd met professionals die hier op hun manier de ander in ondersteunen; een uitvaartonderneming, ritueelbegeleider, een rouwtherapeut. Om het met elkaar te hebben over afscheid nemen, loslaten en hoe het is ‘daarna…’. Hoe mensen dat ‘doen’, dat verliezen en rouwen. En hoe dat helpend is of juist niet.
Hoe mensen elkaar opzoeken om dit samen te doen of dit alleen doen. En hoe dat helpend is of juist niet.
Me bewust van het feit dat er geen ‘goede manier’ van rouwen is wel van een ‘gezonde manier’.
En me ook bewust van het feit dat deze ‘gezonde manier’ voor iedereen anders is.
Getuige mogen zijn van en meelopen met de ander in diens proces.
En ook hoe ik mezelf daar elke keer weer in tegen kom, elke keer weer.
Mooie mensen