Loslaten of Insluiten
‘Je moet het loslaten, laat het achter je, niet omkijken, niet meer aan denken, je moet vooruit, geef het maar een plek’.
Hoe vaak heb ik dit horen zeggen en/of zelf gezegd; uit zorg en met alle goede bedoelingen.
En hoe vaak heb ik mezelf vervolgens afgevraagd en hoorde ik de vraag van een ander;
‘Loslaten? Ja ja, en hoe doe ik dat dan?’
Hoe laat ik iemand los die ik zo heb liefgehad, wiens evenbeeld ik dagelijks terug zie in mijn twee zonen?
Hoe laat ik iemand los bij wie ik in een relatie zó onderuit ging?
Of een organisatie waarmee ik een prachtige werkrelatie heb gehad die langer duurde dan menig huwelijk? Hoe doe ik dat?
Hoe laten we een toekomstverwachting los? En een verlangen of hoop?
En wat gebeurt er dan met het gemis, verdriet, boosheid, frustratie, eenzaamheid, angst, zorgen en wat al niet meer?
Niet meer aan denken?
Niet meer aan denken is dus ook niet meer voelen?
En ‘niet meer aan denken’ … is dat hetzelfde als ‘loslaten’?
‘Loslaten’ als in … ‘het is er nooit geweest?’
Ik heb hier onvoorstelbaar mee geworsteld.
In het ene proces wat meer dan in het andere.
Omdat in het ene proces verdriet en gemis een grote rol speelde en ik zoooo graag vast wilde houden.
Omdat in een ander proces heel veel bang, boosheid en frustratie speelde dat ik zoooo graag wilde deleten, verwijderen, uit mijn systeem halen.
En met dat proces ook de mens die het betrof; wegpoetsen, weggummen.
Niets meer mee te maken willen hebben.
Nooit geweest.
Hoe heb ik geworsteld met ‘loslaten’; ik kon het niet.
Ergens was er ook een stemmetje dat me vertelde dat deze mens, door zijn aanwezigheid in mijn bestaan, onderdeel is van mijn systeem. Hij een gedeelte van mijn leven aan mijn zijde stond.
Dat deze mens in mijn geschiedenis een grote rol heeft gespeeld, hoe dan ook.
En dat ik, ook door deze mens, mezelf gevormd heb.
Hoe het zo NIET KLOPT als ik deze mens verwijder uit mijn systeem.
Hoe ik dan ook een flink aantal jaren van mijzelf verloochen, mijn eigen proces verloochen.
Ik heb zo geleerd dat ik ook te buigen heb voor wie of wat op mijn pad is geweest;
in te sluiten dat er een overleden lief is, een weggevaagd toekomstperspectief,
twee-zonen-zonder-vader, een ex-partner, een mooie baan, en (lang geleden) onmachtige ouders en noem maar op.
Wat een EYE-opener om een wijze vrouw te horen zeggen dat
‘Insluiten’ niet hetzelfde is als ‘Accepteren’.
Insluiten is;
‘Aannemen dat het zo is (geweest), buigen voor wie of wat op je pad komt (is gekomen). En dat gegeven als draadjes weven door je bestaan.’
Inclusief alle gevoelens die daarbij horen. Gevoelens die zich elke keer weer opnieuw aan zullen dienen, aan de oppervlakte komen en ruimte vragen.
‘Aannemen’ dat je hebt gekregen én gemist.
Het heeft je gevormd tot wie je bent.
Weven dus ipv uitgummen …….. Insluiten dus ipv loslaten.
Telkens weer, steeds opnieuw,
Keer terug, keer terug, keer duizendmaal terug.
Mooi mensen