…en dan slaapt ze minder, woelt veel en is ‘s morgens absoluut niet uitgerust.
‘Ik heb dan ook gewoon geen zin in de dag want dan moét er weer zoveel.
En alles moét goed van mezelf, zelfs het sporten moét goed.
Ik ben zó druk in mijn hoofd dat ik het soms niet meer weet…..’.
Over hoe ze de lat hoog legt, zo hoog dat ze er zelf bijna niet meer bij kan.
Over het gevoel dat er is als de lat minder hoog ligt en hoe ze dat als ‘falen’ ervaart en
hoe ze daar bijna niet mee om kan gaan.
Over piekeren en onrust, continu bezig met wat er nog allemaal is en moét;
niet alleen vandaag maar ook morgen en verder.
En over een lichaam dat af en toe protesteert ‘en dan kan ik niet doen wat moét en
dan word ik verdrietig en boos op mezelf’.
Over schaamte over hoe jong ze is en ‘al’ worstelt met deze vragen en ‘ze het niet alleen kan’.
Want dat ziet ze niet bij haar leeftijdsgenoten.
En over keuzes maken, kwetsbaar durven zijn, moed en lef, over hulp vragen en ontvangen.
En ‘ja’ ook over bezorgde en betrokken ouders.
Want deze kanjer is 16.
Het is zo’n universeel verhaal.
Dit zou ook zomaar een verhaal kunnen zijn van die twintiger die haar plek in de maatschappij aan
het veroveren en zekerstellen is. Of mijn verhaal als dertiger/veertiger als moeder, partner, collega, zus of dochter die alle ballen hoog houdt en zich dat alleen op bovenstaande manier heeft aangeleerd.
En wat te denken van die vijftiger of zestiger die zoekende is naar een andere manier van leven
‘maar het eigenlijk altijd op bovenstaande manier gedaan heeft’.
‘Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn’
Uit RAVIJN (Veldhuis en Kemper)
Mooie mensen