De kerstboom die ik 3 weken geleden optuigde is aan zijn volgende taak begonnen als carnavalsboom in onze straat.
Dat doet-ie met veel verve.
Er was veel ‘samen’ afgelopen weken; met zonen en schoondochter, met moeder, broer en zussen, met een prachtige groep mensen waarmee ik de liefde voor muziek deel.
Er was ook ‘alleen’ afgelopen weken; momenten waarop ik zelf koos om alleen te zijn en momenten waarop het ‘gewoon zo uitkwam’ en dat was goed.
Er waren gesprekken over het leven; hoe belangrijk ‘samen’ is, het belang van ‘bij jezelf blijven’ los van de mening van anderen. Het naleven van ‘eigen normen en waarden’ los van wat anderen in hun gedrag laten zien.
Er was ook flauwekul en luchtigheid, binnenpretjes en schaterlachen.
Er was dankbaarheid over wat er is en gemis en verdriet over wat er niet (meer) is.
Er was een stapel ongelezen tijdschriften die in de laatste maanden van vorig jaar groeide en groeide. En er is een lege plek gekomen omdat er veel leestijd is geweest.
Met regelmaat stelde ik mezelf de vraag;
‘Doe ik nog steeds het juiste’. ‘Voelt het nog steeds goed’.
‘Is dit wie ik ben’. ‘Heb ik nog steeds de regie in handen’.
‘Maak ik bewust keuzes’.’ Is het nog steeds betekenisvol voor me’?
En elk vraag beantwoord ik met een groot ‘JA’.
Ik zie de rode draad van mijn verleden, vanwaar ik kom
en ik check met regelmaat of het nog klopt waar ik naar toe vaar.
Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.
(Sören Kierkegaard)